— rozpoczęliśmy odśpiewaniem hymnu i toastem za Ojczyznę wzniesionym tym razem miodem pitnym.
Prezes Katarzyna Kwinecka witając gości, zwróciła uwagę na szczególną datę naszego spotkania – 21 listopada 1918 r. – został wyzwolony Lwów, obrona którego okupiona została śmiercią wielu młodocianych bohaterów. Na zakończenie zacytowała wiersz „Dzieci” Edwarda Słońskiego.
Prelekcję „Praktyczne zastosowanie umiejętności staropolskiej sztuki walki – polscy wojownicy na polu bitwy w XVI-XVII wieku w oparciu o wybrane przykłady” wygłosił Leonard Marynowski
Każda sztuka walki, jej trening i kultywowanie tradycji oraz zwyczajów jej przypisywanej, wiąże się również z jej praktycznym zastosowaniem. Wykorzystanie umiejętności nabytych podczas treningu sztuk walki miało szczególne znaczenie dla polskich wojowników. Byli oni reprezentowani w zdecydowanej większości przez polską kawalerię, a zwłaszcza przez sławną ze swej skuteczności skrzydlatą husarię oraz kawalerię pancerną. Wojownicy ci, nabywali umiejętności poprzez uprawianie sztuki walki nie tylko dla samorozwoju i duchowej integralności, w czym można dostrzec pewną odrębność wobec innych krajów i kultur, ale zgodnie ze swoim wychowaniem, wskazówkami etycznymi i patriotycznymi dla służby Ojczyźnie, a także i Bogu. Oprócz oczywistych dodatkowych pobudek jak choćby wojenne tradycje rodzinne, czy chęć zdobycia sławy w znacznie mniejszym stopniu, ale jednak miała znaczenie również i chęć zdobycia łupów. Ta wyróżniająca rola, jako obrońcy Ojczyzny i Wiary nakazywała właśnie polskiemu szlachcicowi, polskiemu wojownikowi stawać na polu bitwy, i w praktyce wykorzystywać nabyte wieloletnim treningiem umiejętności bojowych. To właśnie ów utylitarny cel był stawiany przed młodymi adeptami staropolskiej sztuki walki. Ta idea była materialnym odzwierciedleniem postawy obywatelskiej, aby w dorosłym życiu z bronią w ręku bronić kraju swych przodków, swej ziemi i rodziny oraz stawać w obronie wiary swych ojców – by stać się antemurale christianitatis – przedmurzem chrześcijaństwa.
W dalszej części prezentacji prelegent omówił szczegółowo różne techniki walki, bardzo ciekawie ilustrując je przykładami praktycznego zastosowania w konkretnej bitwie i przez wojownika, znanego z imienia i nazwiska, a zapisanego w kronikach czy pamiętnikach pochodzących z archiwów (w znacznej mierze lwowskich).
I właśnie z wybranych przykładów sukcesów dawnych polskich wojowników możemy wnioskować o niezwykłej skuteczności i wszechstronności polskiej sztuki walki, uprawianej nierzadko przez całe życie, a przede wszystkim przykłady te są najważniejszym dowodem potwierdzającym istnienie polskich wzorów sztuk walki (szablą, lancą, kopią, jazdą) i polskich tradycji w tym zakresie.
Leonard Marynowski jest prezesem i instruktorem Stowarzyszenia Signum Polonicum we Wrocławiu.
W Polskim Związku Stowarzyszeń Signum Polonicum, organizacji zrzeszającej stowarzyszenia Signum Polonicum (Znak Polski) kultywowane są obecnie wymienione wyżej polskie tradycje orężne oraz, głównie w oparciu o trwające ponad 40 lat badania Twórcy Signum Polonicum, dr Zbigniewa Sawickiego. Podjęta została z sukcesem próba odtworzenia praktycznie zapomnianych, z racji burzliwych dziejów Rzeczypospolitej, technik i sposobów walki dawnych polskich wojowników. Ich sztuka walki, która przez wieki, była z powodzeniem stosowana na polach bitew w obronie Wiary i Ojczyzny.
tekst: Katarzyna Kwinecka, Wanda Butowska, foto: Jacek Kołodziej