ZDARZYŁO SIĘ 80 LAT TEMU… – Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich w Poznaniu

Tekst wygłoszony zostanie przez wiceprezesa poznańskiego Oddziału TMLiKPW Igora Meggera podczas mszy św. w kościele p.w. Św. Jana Kantego w Poznaniu na Grunwaldzie w intencji ofiar w 80 rocznicę ludobójstwa 11 lipca 1943 roku.

11 lipca 1943 był piękny słoneczny dzień. Po ostrej i ciężkiej zimie nastało upalne lato, a żniwa zapowiadały się pięknie – kłosy zbóż były ciężkie, chylące się ku ziemi – ciężka praca człowieka na roli dała efekty. Niestety temat żniw nie był tematem głównym rozmów ludzi na wsi kresowej – coraz częściej słyszało się o mordowaniu ludności polskiej przez Ukraińców i o okrutnych zbrodniach. Nie wszyscy w to wierzyli – nie dziwota, gdyż nawet nam współczesnym ciężko uwierzyć w to po latach, a co dopiero wtedy „na bieżąco”. Każdy myślał, że jego wsi to nie dotyczy, bo przecież żyje z ukraińskimi sąsiadami bardzo dobrze i to niemożliwe żeby jego spotkał taki los. 11 lipca było inaczej.

Tego dnia oddziały OUN-UPA wraz z wspierającą je częścią ludności ukraińskiej napadły na blisko 100 miejscowości – często w nocy, nad ranem, kiedy mieszkańcy spali głębokim snem, ale także do południa gdy mieszkańcy udawali się do kościołów. Tak na przykład było w Kisielinie, kiedy to oddział UPA otoczył i napadł na kościół w trakcie nabożeństwa – zginęło tam ok. 90 Polaków, którzy wyszli z kościoła, bo uwierzyli w ukraińskie kłamstwa, że ich nie zamordują. Zaatakowano także nabożeństwo w Porycku – dla bandytów nie było żadnej świętości ani dla nikogo nie mieli litości. Wymordowywano wszystkich 300-tu mieszkańców tej wsi. Życie swe oddał ks. Bolesław Szawłowski – który do ostatnich chwil z ambony udzielał rozgrzeszenia konającym. W kościołach zginęli także mieszkańcy Chynowa, Krymna i Zabłocieć.

Maria Wola, Majdańska Huta, Biskupcze Górna, Dominpol, Wyranka, Sądowa – to nazwy wsi których już nie ma na mapach, a to tylko kilka z dwustu wsi spalonych i wymordowanych mieszkańców tylko dnia 11 lipca, tylko kilka z kilku tysięcy polskich wsi spalonych i wymordowanych przez OUN-UPA na Wołyniu, Podolu i ziemi Lwowskiej w latach 1939-1946.

Data 11 lipca jest symbolem dnia najkrwawszego, ale nie możemy zapomnieć, że mordy na ludności polskiej trwały kilka lat i kres im dopiero – o chichocie historii – przyniosło wkroczenie Sowietów, a także zohydzana przez polityków, lecz nie przez Kresowian „Akcja Wisła”. Sposoby mordowania Polaków przekraczają wszelkie cywilizowane normy. Są one dla nas potomnych aż niewyobrażalne. Nieżyjący już dr. Aleksander Korman z Wrocławia, badacz tamtych „czerwonych nocy”, zestawił 362 metody znęcania się, a wśród nich: rozszarpywanie końmi, nabijanie na pal, drutowanie drutem kolczastym, cięcie piłą żywcem…

Istnieje w prawie międzynarodowym termin: Ludobójstwo okrutne – łac. Genocidum Artrox – w które w pełni wpisują się wydarzenia z Wołynia. Niektórzy boją się tego terminu jak ognia – mówią i głosują w Sejmie, że na Wołyniu były tylko „znamiona ludobójstwa”. Szczęśliwie obecnie uważa tak coraz mniej osób. Niestety ze strony ukraińskiej mimo wielkiej pomocy dla ich walczącego kraju od naszego rządu i społeczeństwa, brak jest jednoznacznego potępienia kultu twórcy OUN-UPA Bandery, oraz brak jest zgody na ekshumacje naszych obywateli.

W tym dniu zadumy módlmy się nie tylko o dusze ofiar, ale także za to by nasi bracia Polacy mogli zostać w końcu godnie pochowani.

A przecież zdarzyło się to tylko 80 lat temu …

Stajemy dziś – z pochyloną głową,
pełni zadumy i bolesnego skupienia,
do uroczystej modlitwy – apelu poległych,
pomordowanych i zaginionych,
na własnej ziemi, w setkach
wsi i miasteczek Wołynia, Podola i Ziemi Lwowskiej

Ich majętnością było tylko życie,
ich winą – POLSKOŚĆ,
ich karą – cierpienie,
ich katem – właśni sąsiedzi.

Módlmy się za wszystkich, którzy
na zawsze zostali pogrzebani w nieoznakowanych mogiłach
studniach, rowach, polach i lasach
bez krzyża i prawa do godnego pochówku.